Rozdział XII

Wewnątrz Puszki Pandory było tak jak w rzeczywistym świecie. Słońce świeciło wysoko, wiatr lekko muskał w skórę, a wszechobecna zieleń dawała poczucie spokoju i bezpieczeństwa. Jednakże nastrój tu panujący nie udzielał się Emperorowi, który zmierzał właśnie do pałacu. Droga przez las była długa i męcząca, co wzbudzało w nim jeszcze większy gniew.

- Czyżby ktoś był zdenerwowany? - Rozbrzmiał głos, jednak jego właściciela nigdzie nie było. Cesarz jednak doskonale wiedział do kogo należy.

- Kamui! Ty draniu! - Syknął.

- Nie unoś się tak, nie unoś. - Uspokajał go Duch.

- Wiesz coś w ogóle narobił!? - Spytał ze złością.

- Podrzuciłem wam pod drzwi bardzo niebezpieczną przesyłkę? - Odparł niewinnym głosem.

- Ty...  Ach!- Urwał nie kończąc wypowiedzi.

- Nie będziesz mi groził? - Zdziwił się Kamui.

- On nigdy nie grozi innym. - Odezwał się trzeci głos, jednak jego właściciela można było już zobaczyć. W stronę Emperora zmierzał Szafirwooki. Ręce ukryte miał w kieszeniach długiego płaszcza, który zazwyczaj na sobie nosił.

- Night nie powinno cię tu być. Jak tu wszedłeś? - Spytał białowłosy, gdy mężczyzna podszedł wystarczająco blisko.

- Kamui mnie przeniósł. - Odpowiedział spokojnie.

- A czy wy czasem ostatnio nie próbowaliście się pozabijać? - Zdziwił się.

- To prawda. - Przyznał szafirowooki. - Ale...

- Chciałem zadośćuczynić za swoje przewinienia. - Wtrącił się Kamui.

Emperor zdziwił się nieco, nie sądził, że chłopak kiedykolwiek wyrazi chęć dołączenia do nich. Oczywiście w obecnej sytuacji było im to niezwykle potrzebne.

- Będziesz musiał porozmawiać o tym z Pandorą, to ona odpowiada za rekrutację nowych członków, no i... pokarz się wreszcie. To irytujące gadać do pustej przestrzeni. - Gdy tylko skończył mówić obok niego pojawił się chłopak o bordowych włosach. Był niski, szczupły i w ogóle nie przypominał Ducha.

- Teraz nie mogę wyjść. - Stwierdził niezadowolony.

- Wyjdziesz jeśli Pandora się na to zgodzi. - Wyjaśnił mu białowłosy.

- No to idziemy? - Spytał.

Emperor ruszył w dalszą podróż bez słowa. Za nim ruszyli Night i Kamui.

W międzyczasie ktoś inny miał napad nie pohamowanej złości. Herbst przemierzał korytarz swojego domu gniewnym krokiem. Sam nie wiedział gdzie chce iść. Był zły, a świadomość tego wprawiała go w jeszcze większy gniew. Jednooki obserwował go z bezpiecznej odległości, tak na wszelki wypadek, nie zamierzał być jego kolejną ofiarą. Smok zastanawiał się co doprowadziło mężczyznę do takiego stanu. Słyszał co nieco o jego pracy i obowiązkach, jednak nigdy nie widział aby tak się czymś przejmował. Nie chcąc dłużej przebywać w jego towarzystwie udał się do kuchni. Jednak po jakimś czasie nawet tutaj nie było spokojnie. Do jego uszu zaczęły dochodzić przekleństwa w najróżniejszych językach, większość po niemiecku. Tylko część z nich rozumiał. Nagle na piętrze rozległ się odgłos tłuczonego szkła, a po chwili przez okno, na idealnie skoszony, zielony trawnik wyleciała złota statuetka oraz szczątki szyby.

Gdy po jakichś dziesięciu minutach Herbst się uspokoił, jednooki wyjrzał aby sprawdzić co robi mężczyzna. Ostrożnie wszedł na piętro i zajrzał do pokoju, gdzie powinien przebywać blondyn. I rzeczywiście siedział tam na sofie, sprawdzając czy źle potraktowany przez niego przedmiot nie doznał żadnych uszkodzeń. Zajęcie to najwyraźniej pozwoliło mu na chwilę zapomnieć o problemie, gdyż sprawiał wrażenie opanowanego i skupionego.

- Coś się stało? - Wypalił bez zastanowienia Smok.

- Wiesz jak to jest, gdy tworzysz coś od podszewki, doskonalisz przez lata, a gdy już finiszujesz, to cały twój wkład okazuje się daremny? - Spytał nie odwróciwszy się do rozmówcy.

- Chyba nie. - Odpowiedział nieco zmieszany jednooki.

- Trzeba wszystko zacząć od nowa. - Wypowiedzenie tego zdania wyraźnie sprawiało mu wielki problem. Westchnął zrezygnowany odkładając statuetkę na stolik. Położył się wygodnie na sofie splatając ręce na brzuchu.

- Chodzi o misję? - Zadał ostrożnie pytanie, wiedząc, że w każdej chwili może go rozzłościć.

- Nie. - Odpowiedział spokojnie.

- Więc Pandora... - Założył jednooki ostrożnie podchodząc do Herbsta. Usiadł na fotelu, który ustawiony był naprzeciwko sofy, na której leżał blondyn.

- Nie miałem na to wielkiego wpływu. Po prostu się stało. - Powiedział po dłuższej chwili. - Ale za to ten drań Kamui...

- Kamui? - Zdziwił się Smok. Nie przypominał sobie aby kiedykolwiek słyszał o kimś takim.

- Nikt nie wie skąd się wziął. Wyskoczył jak Filip z konopi i wywrócił wszystko do góry nogami. Jest teleporterem i sensorem jednocześnie. Wytropi każdego, nawet jeśli ucieknie do innego wymiaru. - Wytłumaczył Herbst.

- Trudny przeciwnik. - Stwierdził Smok. Sam kiedyś miał do czynienia z teleporterem i bardzo niemiło wspomina to spotkanie.

- Jest jeszcze End, ale nim nie musimy się przejmować, jest po naszej stronie.

- Aha. - Odparł jednooki.

Herbst najwyraźniej nie miał już nic do powiedzenia, gdyż przekręcił się na bok pokazując swoje plecy. Smok odebrał to jakby chciał zostać sam, więc wyszedł z pokoju i zszedł na parter.

Nie mając co zrobić z wolnym czasem udał się na basen, na którym nie był już od dłuższego czasu.

Minęło trzy dni od czasu zniknięcia ciała Matthewa. Ashura płakała do nieprzytomności by znów zacząć, kiedy się obudzi. Jednak po całych trzech dniach łzy nie chciały juz lecieć, jej oczy przestawały widzieć, a jej gardło było zdarte do tego stopnia, że nawet nie była w stanie wydać z siebie dźwięku. Drobny wiatr który wiał po okolicy zmienił kierunek i zaczął podnosić liście drzew, które wyglądało jakby tańczyły na wietrze. W miejscu gdzie przelatywały za drzewem słychać było nuconą melodię żałobną. Dziewczyna nie zwracała na to uwagi, nie miała żadnych chęci do życia, nie mowiąc już o walce. Zza drzewa wyłoniła się młoda osóbka. Jej długie czarne jak smoła włosy za pas i drobna postura w normalnej sytuacji były by komiczne. Z wyglądu nieznajoma miała raptem z piętnaście lat. Spokojnym krokiem zbliżyła sie do bezwolnej Ashury i uklękła przed nią. Mętnym spojrzeniem dziewczyna patrzyła na nieznajomą nie podejmując żadnego ruchu, czy jakiejkolwiek reakcji.

- Rozumiem, że jest ci ciężko, ale może pójdziesz ze mną? - spytała próbując do niej dotrzeć. - Znałam Matthewa, krótko jednak na tyle by być gotowa Ci pomóc, dziewczyno. Nie możesz tak klęczeć i płakać - starała się wywołać w niej jakąkolwiek reakcję. - Czy myślisz, że to go uszczęśliwi?

 Ostatnie zdanie spowodowała że Ashura poruszyła się i mruknęła niemal niesłyszalnym, zdartym głosem.

- Martwych nic nie uszczęśliwi - mówiła jak w transie. - To ja powinnam być na jego miejscu… To przeze mnie zginął… - powtarzała jak mantrę.

- Twoje szczęście, że jesteś z nim spokrewniona - westchnęła młódka i podniosła dziewczynę, która nie sprawiała żadnego oporu. - Zaprowadzę cię gdzieś.

Mówiąc to ruszyła ciągnąc ze sobą Ashurę, która zmierzała znią bez oporu, czy woli. Poddała się i dając ciągnąć się za rękę podążała z nieznajomą dziewczynką myślami będąc bardzo daleko.

- Jak tam opieka nad dzieckiem? - Powiedział na przywitanie Kamui pojawiając się w domu Herbsta. Gospodarz znajdował się właśnie w kuchni, dlatego też gość postanowił się tam pojawić.

- Idź z tond. - Odpowiedział dając znać, że nie chce mieć z nim dzisiaj do czynienia.

- No ale Herbst! Nuuudze się! - Zwierzył się rudzielec siadając przy stole.

- Myślisz, że gdzie jesteś!? - Oburzył się blondyn widząc jak chłopak zaczyna się rządzić w jego mieszkaniu.

Kamui najwyraźniej nie przejmował się narzekaniami Herbsta gdyż właśnie w tej chwili z uwagą przyglądał się metalowemu pojemnikowi, w którym najprawdopodobniej znajdowało się coś smacznego. Rudzielec ostrożnie zdjął wieczko i zajrzał do środka, gdy miał się już dowiedzieć co skrywało się pod pokrywką coś mocno uderzyło w tył jego głowy, na tyle mocno, że jego czoło miało przykre i bolesne spotkanie z blatem stołu.

- Ała! - Krzyknął Kamui spoglądając z wyrzutem w stronę Herbsta. - Za co!?

- Nie rządź się tak. - Odpowiedział, po czym wyrzucił Kamuia z kuchni.

Chłopak nie mając co ze sobą zrobić zaczął rozglądać się po domu. Chodził od pokoju do pokoju oglądając wszystko z wielkim zainteresowaniem. Ciągle czuł zagrożenie ze strony gospodarza, postanowił więc nie dotykać niczego by go jeszcze bardziej nie rozdrażnić.

Gdy wszedł do pokoju telewizyjnego sprzęt znajdujący się w nim był włączony. Kanał ustawiony był na wiadomości, w których mówili o jakiejś katastrofie.

- Ale się porobiło. - Skomentował cicho.

- Ciekawe czyja to wina? - Spytał z nutką ironii osobnik wylegujący się na kanapie.

- A! To ty tu jeszcze siedzisz? - Odpowiedział pytaniem na pytanie, udając przy tym zdziwienie.

- To więzienie o zaostrzonym rygorze, niby jak miałbym z tond uciec... - Odpowiedział Jednooki nieco niezadowolony. W jego głosie można było wyczuć nutkę poirytowania, najwyraźniej ten temat był dla niego w dużym stopniu drażliwy.

- Żarcik. - Usprawiedliwił się Kamui, jednak Smok nie zwracał już na niego uwagi. Rudowłosy poczuł się z tego powodu trochę dotknięty, postanowił więc nieco podrażnić się z jednookim. - Nie próbowałeś nigdy uciec? - Spytał siadając na miejscu obok rozmówcy.

- Nie. - Odpowiedział krótko. Nadal wpatrywał się w telewizor.

- Nie? - Powtórzył zdziwiony rudowłosy.

- Nie. - Potwierdził Smok.

- Z Herbstem to raczej niemożliwe. - Stwierdził fakt Kamui. Jednooki nic nie odpowiedział, jednak chłopak dobrze wiedział, że się z nim w zupełności zgadza. - A gdybym ci pomógł? - Spytał.

Smok spojrzał na niego z lekkim błyskiem w oku. Rudowłosy chłopak uśmiechnął się lekko widząc, że udało mu się zainteresować rozmówcę.

Nie czekał więc na jego odpowiedź, tylko od razu wysłał go do innego wymiaru.

by Lyedbow and  Mortis

 < Poprzedni Rozdział / Następny rozdział >